Στη μητέρα μου, Ελένη
Σαν ρίζα βαθιά που κρατάει γερό
το δέντρο, έτσι κι εσύ, μάνα,
στηρίζεις το σπιτικό μας. Αγάπη
απέραντη σαν θάλασσα πλατιά,
που μας τυλίγει απαλά, κάθε
στιγμή, παντού.
Στα μάτια σου καθρεφτίζεται η
τρυφερότητα, στο άγγιγμά σου
νιώθουμε την πιο γλυκιά γαλήνη.
Μας έμαθες να σηκωνόμαστε όταν
πέφτουμε, να πιστεύουμε στον
εαυτό μας, να μην φοβόμαστε.
Για κάθε ξενύχτι, για κάθε
ανησυχία, στην καρδιά μας φυλάμε
ευγνωμοσύνης αιώνια μνημεία.
Είσαι ο ήλιος που φωτίζει τις
σκοτεινές μας μέρες, το λιμάνι
ασφαλές στις φουρτουνιασμένες
νύχτες.
Μάνα είναι μόνο μία, και η δική
μας είναι φως, που οδηγεί τα
βήματά μας στον δρόμο τον
σωστό. Χρόνια πολλά, μάνα
αγαπημένη, να ζεις ευτυχισμένη,
και η αγάπη μας για σένα να είναι
παντοτινά δοσμένη.
Στέφανος Καλαμόκεχρος, Β4