Μια φωνή σίγησε για πάντα, ένα
βλέμμα έσβησε στο άπειρο. Μια
ζωή που κόπηκε βίαια, άδικα, στη
δίνη ενός μίσους σκοτεινού.
Δεν ήταν ατύχημα, δεν ήταν
μοίρα, ήταν χέρι ανδρικό που
στέρησε πνοή. Ήταν η έσχατη
πράξη μιας εξουσίας τυφλής, που
την αγάπη μπέρδεψε με την κατοχή.
Μια γυναίκα, μια κόρη, μια
αδελφή, μια μάνα, έφυγε άδικα,
αφήνοντας πίσω ένα κενό.
Τα όνειρά της θρύψαλα, οι ελπίδες
σβησμένες, θύμα μιας πατριαρχίας
που πνίγει το φως.
Στους δρόμους, στα σπίτια, στην
καρδιά της κοινωνίας, ο φόβος
σέρνεται, η οργή σιγοκαίει. Γιατί
καμία γυναίκα δεν γεννήθηκε για
να χαθεί, από χέρι που κάποτε
ορκίστηκε να την αγαπά.
Οι αριθμοί δεν είναι απλές
στατιστικές, είναι ζωές που
χάθηκαν, ιστορίες που δεν θα
ειπωθούν. Είναι κραυγές
σιωπηλές που ζητούν δικαίωση,
ένα τέλος σε αυτόν τον
ατελείωτο πόνο.
Ας υψώσουμε τη φωνή μας
ενάντια στη βία, ας σπάσουμε τη
σιωπή που θωρακίζει τον θύτη.
Ας απαιτήσουμε σεβασμό,
ισότητα, ασφάλεια, για κάθε
γυναίκα, για κάθε ανθρώπινη
ύπαρξη.
Γιατί κάθε γυναικοκτονία είναι
μια πληγή ανοιχτή, μια ντροπή
για την κοινωνία, μια ήττα
για την ανθρωπότητα. Μέχρι
την τελευταία φλόγα που θα
σβήσει άδικα, θα θυμόμαστε, θα
αγωνιζόμαστε, δεν θα ξεχάσουμε.
Στέφανος Καλαμόκεχρος, Β4
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.