Ένα από τα πιο διάσημα βιβλία από έναν από τους πιο αγαπημένους συγγραφείς στην Ιαπωνία, τον Dazai Osamu. Το «Όχι πλέον άνθρωπος» γράφτηκε πριν την έναρξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, όταν στην Ιαπωνία κυριαρχούσαν ρεύματα επιρροής από τη Δυτική κουλτούρα. Είναι ένα βιβλίο ημι-αυτοβιογραφιας του συγγραφέα, ωστόσο όταν κάποιος το διαβάσει, τα γεγονότα του βιβλίου φαίνονται γεννημένα από την φαντασία του Dazai, η οποία μοιάζει να πηγάζει ατελείωτα από μέσα του.
Ο Yozo είναι ένας άνθρωπος γεννημένος σε μια εύπορη οικογένεια, η οποία σύμφωνα με τον ίδιο φαίνεται να τον κοροϊδεύει και να τον χρησιμοποιεί για την ψυχαγωγία της. Ο Yozo, όντας ένας άνθρωπος ανίκανος να πει όχι ή να υπερασπιστεί τον εαυτό του, υπομένει όλα τα βάσανα που του υποβάλλουν. Αυτή τη στάση την υιοθετούν όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφεται στη ζωή του, κάνοντας τον ίδιο να αρχίσει να βλέπει τον εαυτό του ως κάτι διαφορετικό από έναν άνθρωπο, ένα ον ικανό μόνο να ευχαριστεί τους άλλους εξευτελίζοντας τον εαυτό του. Ακόμη και η ίδια η ζωή του φαίνεται να τον χρησιμοποιεί για την ψυχαγωγία της, οδηγώντας τον σε μια άβυσσο μοναξιάς, καταχρήσεων και σοβαρής κατάθλιψης.
Το «Όχι πλέον άνθρωπος» δεν είναι ένα βιβλίο σαν τα άλλα. Αναφέρεται όχι μόνο στη σκληρότητα της ζωής στον 20 αιώνα στην Ιαπωνία, αλλά και στον τρόπο που ο ίδιος ο ήρωας, Oba Yozo, βλέπει τον εαυτό του μέσα σε αυτή. Είναι ένα βιβλίο που, ενώ μεταχειρίζεται δύσκολα θέματα, καταφέρνει να μαγέψει τους αναγνώστες του, προκαλώντας τους να συνεχίσουν να το διαβάσουν.
Προσωπικά, το αγαπημένο μου σημείο στο βιβλίο είναι όταν ο Yozo γνωρίζει για πρώτη φορά τι θα πει αγάπη. Ωστόσο, έχοντας ζήσει όλη του τη ζωή γελοιοποιώντας τον εαυτό του, δεν μπορεί να δεχθεί ότι θα μπορούσε και ο ίδιος να είναι χαρούμενος στη ζωή του και καταλήγει να τρέχει μακριά από τη μόνη του ευκαιρία στην αγάπη και την ευτυχία. Το σημείο αυτό δείχνει πώς πραγματικά ο Yozo βλέπει τον αυτό του. Για τον ίδιο, δεν είναι παρά μόνο ένας γελωτοποιός, όπως δεν διστάζει να χαρακτηρίσει ο ίδιος τον εαυτό του πολυάριθμες φορές, ένα ον που δεν αξίζει να αγαπηθεί, εφόσον δεν είναι πλέον Άνθρωπος…
Αθανασία Αυγουστάκη, Β3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.