«Ποτέ δεν είχε να κάνει με το σώμα»

 

12/11/24 & 27/11/24 & 28/11/24

Δεν σκέφτομαι πλέον. Οι φωνές υπερηχούν από τη δική μου. Η πείνα αποσιωπά κάθε σκέψη στο κρανίο μου. Αυτό ήταν το σχέδιο.

Δεν περιποιούμαι τον εαυτό μου. Το σώμα μου είναι η κατοικία της ψυχής μου και τίποτα παραπάνω. Το όργανο όλων των ψεύτικων χαμόγελων και των δειλών βημάτων. Αυτό που στέκεται ακίνητο σε όλες τις ανούσιες συζητήσεις. Καλυμμένο από χαρακές που σχηματίζουν τη λέξη «βάρος».

Δεν μιλάω. Δεν έχω τη δύναμη να συνθέσω συλλαβές, ώστε να βγει νόημα.

Δεν ακούω. Απλώς αντικρίζω ανθρώπους να ανοιγοκλείνουν τα χείλη τους, συμφωνώντας σαν το καλό κοριτσάκι που ήθελαν πάντα να είμαι.

Πλέον κοιτάω. Αν όχι τα πλακάκια του πατώματος, τότε τους άλλους, αλλά ποτέ στα μάτια. Κοιτάω και μέσα από το βλέμμα μου ουρλιάζω, ελπίζοντας πως κάποιος θα με ακούσει.

Πλέον μυρίζω. Η όσφρησή μου με τιμωρεί, μου λέει συνεχώς τι να κάνω. Σαν μια συμβουλή που δε ζήτησα ποτέ. Με ενεργοποιεί. Με μετατρέπει σε ζώο ενδιαφερόμενο μόνο για επιβίωση.

Ένα γερασμένο δέντρο σε μια σκιά, με ξεραμένα κλαδιά και μια κουφάλα που σχεδόν το καταβάλλει.

Ποτέ δεν είχε να κάνει με το σώμα.

Έχει να κάνει με την πείνα για ζωή που χάθηκε μαζί την πραγματική.

Έχει να κάνει με τον τρόπο που τυλίγεσαι στην άκρη των δωματίων, για να είσαι όσο πιο μικροσκοπική γίνεται.

Έχει να κάνει με το στοίχημα που βάζεις με τον εαυτό σου για το πόση δυσφορία αντέχεις.

Πήγα να ουρλιάξω και βγήκε εμετός.

Θέλω να γίνω σαν πίνακας ζωγραφικής. Η ομορφιά του πόνου μέσα να αντιστοιχεί αυτή στο εξωτερικό. Να είμαι η τραγωδία της κοινωνίας που δεν αντέχουν να δουν.

Θέλω ο οργανισμός μου να ξεκινήσει να τρώει τη συνείδησή μου, για να επιβιώσει. Όπως έφαγε και ο Κρόνος τα παιδιά του.

Θέλω να δω τους άλλους να τρομάζουν με την αλήθεια μου. Να τρομάζουν στην όψη των ματωμένων μου χεριών. Να δουν την απόδειξη ότι υποφέρω. Και όταν δεν έχουν τι να πουν, να δημιουργήσω την πλάνη πως νοιάζονται και για το ματωμένο εσωτερικό.

Ποτέ δεν είχε να κάνει με τη μέτρηση θερμίδων.

Με τη μέτρηση του πόνου είχε να κάνει.

Χρυσάνθη Κατσιδώνη, Β1