Οι τρεις κοινοί μας τόποι: ο φόβος, που ρίζωσε στις σιωπές μας, η ενοχή, που έδεσε τις ψυχές μας, κι ο πόνος, που έμεινε να μας θυμίζει όσα δεν τολμήσαμε να πούμε.
Μα μέσα από αυτούς, αναδύθηκε η αλήθεια μας, τραχιά και αδιαπραγμάτευτη, σαν θάλασσα που δεν ησυχάζει.
Ο φόβος μας κράτησε μακριά, και η ενοχή μας πνίγει ακόμα, μα ο πόνος είναι η γέφυρα, που συνδέει όσα έφυγαν με όσα θα 'ρθουν.
Και τώρα, στις σκιές τους, περπατάμε ξανά μαζί, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει επιστροφή, μόνο μια ατελείωτη πορεία προς την αλήθεια, που ίσως, τελικά να μας ελευθερώσει.
Και όπως ψιθύρισε κάποτε ο Καζαντζάκης, η καρδιά του ανθρώπου είναι «ένας κλειστός λάκκος αίμα, κι άμα ανοίξει, τρέχουν να πιουν και να ζωντανέψουν όλοι οι διψασμένοι απαρηγόρητοι ίσκιοι, που ολοένα και πυκνώνουνται δίπλα μας και σκοτεινιάζουν τον αγέρα.»
Ο πόνος μας έμαθε να αγαπάμε χωρίς εγωισμό, χωρίς φόβο. Μας έδειξε ότι οι πληγές δε γιατρεύονται, παρά μόνο αν τις αγκαλιάσουμε, αν τις επιτρέψουμε να μας μεταμορφώσουν.
Και ίσως τελικά, να βρούμε τη γαλήνη στη φωνή του χάους, εκεί που ο φόβος, η ενοχή και ο πόνος θα γίνουν απλώς αναμνήσεις, και η καρδιά μας θα βρει το φως αναστενάζοντας την αλήθεια.
Μαριάννα Καλαεντζή, Β4
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.