Στα Τέμπη, σιωπή βαριά, δύο
χρόνια πικρό δάκρυ, κι η μνήμη
καίει, πικρή, σαν πληγή που
επιζητά γιατρειά.
Τα τρένα τρέχουν ξανά, μα η λύπη
παραμένει, κι η φλόγα της οργής,
σαν λάβα, δεν σβήνει.
Φωνές σβηστές, ψυχές χαμένες,
όνειρα σπασμένα, κι ένα «γιατί»
βουβό, που ρωτάει, βασανισμένα.
«Δεν έχω οξυγόνο», η κραυγή που
πάγωσε τον χρόνο, θα ακουστεί
σε όλη την Ελλάδα, για να μην
ξεχάσουμε τον πόνο.
Στα Τέμπη, μαύρη τρύπα, που
ρουφά τη δικαιοσύνη, κι η αλήθεια,
σαν φάντασμα, περιφέρεται θλιμμένη.
Δύο χρόνια πέρασαν, μα οι πληγές
δεν κλείνουν κι η μνήμη των
νεκρών, σαν φάρος, μας οδηγεί.
Για να μην ξανασυμβεί, για να μην
ξεχαστούν, τα Τέμπη, σύμβολο
πόνου, για πάντα θα θυμόμαστε.
Από τον μαθητή του Β4, Στέφανο Καλαμόκεχρο