Στα Τέμπη, σιωπή βαριά, δύο
χρόνια πικρό δάκρυ, κι η μνήμη
καίει, πικρή, σαν πληγή που
επιζητά γιατρειά.
Τα τρένα τρέχουν ξανά, μα η λύπη
παραμένει, κι η φλόγα της οργής,
σαν λάβα, δεν σβήνει.
Φωνές σβηστές, ψυχές χαμένες,
όνειρα σπασμένα, κι ένα «γιατί»
βουβό, που ρωτάει, βασανισμένα.
«Δεν έχω οξυγόνο», η κραυγή που
πάγωσε τον χρόνο, θα ακουστεί
σε όλη την Ελλάδα, για να μην
ξεχάσουμε τον πόνο.
Στα Τέμπη, μαύρη τρύπα, που
ρουφά τη δικαιοσύνη, κι η αλήθεια,
σαν φάντασμα, περιφέρεται θλιμμένη.
Δύο χρόνια πέρασαν, μα οι πληγές
δεν κλείνουν κι η μνήμη των
νεκρών, σαν φάρος, μας οδηγεί.
Για να μην ξανασυμβεί, για να μην
ξεχαστούν, τα Τέμπη, σύμβολο
πόνου, για πάντα θα θυμόμαστε.
Από τον μαθητή του Β4, Στέφανο Καλαμόκεχρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.