Γυναίκα

 Πονάει η γυναίκα, πονάει βαθιά,

Το κλάμα της βουβό,

Φωνάζει «βοήθεια»,

Μα βγάζει ήχο σιγανό.

Τρέμει, φοβάται, τις μελανιές

κοιτά,

Μα στην θέαση τους, μια δύναμη

ξυπνά.

Η γυναίκα ξύπνησε, γέμισε με

δύναμη,

Γέμισε με οργή, με θέληση

αστείρευτη,

Η καρδιά της μόνο αγάπη ζητά,

Τις μάχες της θα δώσει, μα τον

πόλεμο νικά.

Όχι πια θλίψη, όχι πια πόνος,

Όχι πια βία, όχι πια τρόμος.

Η γυναίκα δεν κλαίει πια βουβά,

Γελάει δυνατά,

Γιατί είναι πλάσμα γερό,

Ψυχή γλυκιά, μυαλό σοφό.

Άξιος ο άνθρωπος που μια

γυναίκα,

Μόνο με έρωτα επιλέγει να

τυλίγει.

Άξιος ο άνθρωπος,

Που αγάπη μόνο ξέρει να της

δίνει 

 

                                                                                                            Γιάννης Πογιατζής, Β6