Η αγάπη που δεν σβήνει

 Στη μητέρα μου, Ελένη

 

Σαν ρίζα βαθιά που κρατάει γερό

το δέντρο, έτσι κι εσύ, μάνα,

στηρίζεις το σπιτικό μας. Αγάπη

απέραντη σαν θάλασσα πλατιά, 

που μας τυλίγει απαλά, κάθε

στιγμή, παντού.

 

Στα μάτια σου καθρεφτίζεται η

τρυφερότητα, στο άγγιγμά σου 

νιώθουμε την πιο γλυκιά γαλήνη. 

Μας έμαθες να σηκωνόμαστε όταν

πέφτουμε, να πιστεύουμε στον 

εαυτό μας, να μην φοβόμαστε.

 

Για κάθε ξενύχτι, για κάθε

ανησυχία, στην καρδιά μας φυλάμε 

ευγνωμοσύνης αιώνια μνημεία.

Είσαι ο ήλιος που φωτίζει τις

σκοτεινές μας μέρες, το λιμάνι

ασφαλές στις φουρτουνιασμένες 

νύχτες.

 

Μάνα είναι μόνο μία, και η δική 

μας είναι φως, που οδηγεί τα 

βήματά μας στον δρόμο τον

σωστό. Χρόνια πολλά, μάνα 

αγαπημένη, να ζεις ευτυχισμένη,

και η αγάπη μας για σένα να είναι 

παντοτινά δοσμένη.

 

                                                                                                  Στέφανος Καλαμόκεχρος, Β4

Καμία γυναίκα δεν γεννήθηκε για να χαθεί

 

Μια φωνή σίγησε για πάντα, ένα

βλέμμα έσβησε στο άπειρο. Μια

ζωή που κόπηκε βίαια, άδικα, στη

δίνη ενός μίσους σκοτεινού.

Δεν ήταν ατύχημα, δεν ήταν

μοίρα, ήταν χέρι ανδρικό που

στέρησε πνοή. Ήταν η έσχατη

πράξη μιας εξουσίας τυφλής, που

την αγάπη μπέρδεψε με την κατοχή.

Μια γυναίκα, μια κόρη, μια

αδελφή, μια μάνα, έφυγε άδικα,

αφήνοντας πίσω ένα κενό.

Τα όνειρά της θρύψαλα, οι ελπίδες

σβησμένες, θύμα μιας πατριαρχίας

που πνίγει το φως.

Στους δρόμους, στα σπίτια, στην

καρδιά της κοινωνίας, ο φόβος

σέρνεται, η οργή σιγοκαίει. Γιατί

καμία γυναίκα δεν γεννήθηκε για

να χαθεί, από χέρι που κάποτε

ορκίστηκε να την αγαπά.

Οι αριθμοί δεν είναι απλές

στατιστικές, είναι ζωές που

χάθηκαν, ιστορίες που δεν θα

ειπωθούν. Είναι κραυγές

σιωπηλές που ζητούν δικαίωση,

ένα τέλος σε αυτόν τον

ατελείωτο πόνο.

Ας υψώσουμε τη φωνή μας

ενάντια στη βία, ας σπάσουμε τη

σιωπή που θωρακίζει τον θύτη.

Ας απαιτήσουμε σεβασμό,

ισότητα, ασφάλεια, για κάθε

γυναίκα, για κάθε ανθρώπινη

ύπαρξη. 

 

Γιατί κάθε γυναικοκτονία είναι

μια πληγή ανοιχτή, μια ντροπή 

για την κοινωνία, μια ήττα

για την ανθρωπότητα. Μέχρι 

την τελευταία φλόγα  που θα

σβήσει άδικα, θα θυμόμαστε, θα 

αγωνιζόμαστε, δεν θα ξεχάσουμε.

                                                                        Στέφανος Καλαμόκεχρος, Β4 

Γυναίκα

 Πονάει η γυναίκα, πονάει βαθιά,

Το κλάμα της βουβό,

Φωνάζει «βοήθεια»,

Μα βγάζει ήχο σιγανό.

Τρέμει, φοβάται, τις μελανιές

κοιτά,

Μα στην θέαση τους, μια δύναμη

ξυπνά.

Η γυναίκα ξύπνησε, γέμισε με

δύναμη,

Γέμισε με οργή, με θέληση

αστείρευτη,

Η καρδιά της μόνο αγάπη ζητά,

Τις μάχες της θα δώσει, μα τον

πόλεμο νικά.

Όχι πια θλίψη, όχι πια πόνος,

Όχι πια βία, όχι πια τρόμος.

Η γυναίκα δεν κλαίει πια βουβά,

Γελάει δυνατά,

Γιατί είναι πλάσμα γερό,

Ψυχή γλυκιά, μυαλό σοφό.

Άξιος ο άνθρωπος που μια

γυναίκα,

Μόνο με έρωτα επιλέγει να

τυλίγει.

Άξιος ο άνθρωπος,

Που αγάπη μόνο ξέρει να της

δίνει 

 

                                                                                                            Γιάννης Πογιατζής, Β6 

Το Έπος του ΄21

Σαν σήμερα, Μαρτιάτικη αυγή, της

Λευτεριάς φανερώθηκε η πηγή. Στα

βουνά της Ελλάδας, ηχώ δυνατή,

«Ελευθερία ή Θάνατος», η κραυγή.

Σηκώθηκαν οι ήρωες, με σπαθιά

και ψυχή, για να διώξουν τον

τύραννο, τη μαύρη σκλαβιά. Μέσα

από τη θλίψη και την οργή, έλαμψε

η ελπίδα, σαν αστραπή.

Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός,

ευλόγησε τα όπλα, και ο

Κολοκοτρώνης, με πείσμα και

ορμή, οδήγησε τους Έλληνες,

με γενναιότητα και τόλμη, στην

κορυφή της δόξας, στη νίκη της

ψυχής.

Η Μπουμπουλίνα, με το σπαθί

στο χέρι, και ο Κανάρης, με το

πυρπολικό, έδωσαν τη ζωή

τους, χωρίς να λυγίσουν, για την

πατρίδα, τον ιερό σκοπό.

Κι η Ελλάδα, η λεύτερη,

ξαναγεννήθηκε, σαν φοίνικας από

τις στάχτες, και η σημαία της,

ψηλά κυμάτισε, σύμβολο ελπίδας,

για όλους τους λαούς.

Σαν σήμερα, 25η Μαρτίου,

γιορτάζουμε, με περηφάνια και

συγκίνηση, τους ήρωες που

θυσιάστηκαν, για την ελευθερία

και την αξιοπρέπεια.

                                                                                                         Στέφανος Καλαμόκεχρος, Β4

«Η μάχη των πανελληνίων»

 

Γέλα ψυχή μου, γέλα.

Τα κατάφερες.

 

Σκληρός ο αγώνας, η μάχη όμως

φωτεινή.

Φωτεινό το μέλλον, μα πιο

λαμπρή η ζωή.

Λαμπρός ο στόχος, η κατάκτηση σκληρή.

 

Το μολύβι σου σκληρό σαν σπαθί,

ο πόλεμος γραμμένος σε χαρτί.

Ο ύπνος εχθρός, το άγχος κακός οιωνός.

 

Γέλα, ψυχή μου, γέλα.

Τα κατάφερες.

 

Το κλάμα παρόν, μα η θέληση

εκεί.

Η δύναμη μεγάλη, ποτέ δεν

εξασθενεί.

Το όνειρο μεγάλωσε, έγινε ψηλό,

μα πιο ψηλή η θέληση, και από το

ψηλότερο βουνό.

 

Και όταν σπουδαίος γίνεις και τρανός,

Όταν το μέλλον σου βήμα βήμα χτίσεις,

Νιώσε περήφανος, ανίκητος,

δυνατός,

Γιατί κατάφερες τούτη τη μάχη

να νικήσεις.

 

Γέλα ψυχή μου, γέλα,

Τα κατάφερες.

                                                                                                                Γιάννης Πογιατζής, Β6

 

H Αυγή Μίας Νέας Αρχής

Το ποίημα είναι αφιερωμένο στα παιδιά που δίνουν σε λίγο καιρό πανελλαδικές, και ειδικότερα στους τελειόφοιτους της ομάδας μας!

 

Φτερά λευκά, όνειρα

ζωγραφισμένα, μια νέα σελίδα,

έτοιμη να γραφτεί. Της Τρίτης

Λυκείου η αυλαία πέφτει, κι η

καρδιά χτυπά για το αύριο που

έρχεται. 

 

Πανελλήνιες, ο δρόμος ανοιχτός,

μια πρόκληση, μια μάχη, ένας

αγώνας. Με δύναμη, θέληση και

πείσμα δυνατό, θα φτάσετε στην

κορυφή, θα βγείτε νικητές.

 

Μέρες και νύχτες, μελέτη

ατέλειωτη, γνώσεις που

σμιλεύουν το μυαλό και την ψυχή.

Μαζί με τους φίλους, μια αγκαλιά

ζεστή, θα στηρίξετε ο ένας

τον άλλον, σ' αυτή τη διαδρομή.

 

Και όταν η αγωνία κορυφωθεί,

και το άγχος σαν θάλασσα σκεπάσει,

θυμηθείτε τα όνειρα που σας

καλούν, την ελπίδα που σαν φάρος

θα σας οδηγήσει.

 

Στις αίθουσες των εξετάσεων, με

θάρρος και ηρεμία, θα απαντήσετε

στις ερωτήσεις, με γνώση

και σοφία. Και όταν η τελευταία λέξη

γραφτεί, θα νιώσετε περήφανοι,

για όσα καταφέρατε.

 

Φτερά λευκά, όνειρα που πετούν,

μια νέα αρχή, μια ζωή ολόκληρη

 μπροστά. Τέλος σχολικής

ζωής, μια στιγμή ορόσημο που

ανοίγει τις πόρτες στο μέλλον,

το λαμπρό.

                                                                                                                       Στέφανος Καλαμόκεχρος, Β4