Σαν να ήταν το τελευταίο βράδυ

 

Και βρέθηκα εδώ.

Μόνη.

Σ’ ένα σταυροδρόμι ανάμεσα σε όσα

πίστεψα και σε όσα διαλύθηκαν σαν καπνός.

Προδομένη απ’ τους ανθρώπους – εκείνους

που κάποτε φώτιζαν τις νύχτες μου, και

τώρα έγιναν σκιά.

Πληγωμένη, όχι από τις πράξεις μόνο, αλλά

από τη σιωπή τους.

Και το πιο σκληρό απ’ όλα; Παρεξηγημένη.

Σαν να μη φώναξα ποτέ την αλήθεια μου.

Σαν να μην άγγιξα ποτέ με καθαρότητα

το βλέμμα τους.

 

Ήταν άνοιξη όταν μπήκε στη ζωή μου, αλλά

έγινε χειμώνας, προτού το καταλάβω.

Κάθε λέξη του κάποτε ήταν μελωδία, κι

όμως τώρα ηχεί σαν ψεύτικος απόηχος.

Δεν ήταν μόνο ο χωρισμός που έσπασε τον

καθρέφτη. Ήταν το πώς έγινε.

Το πώς κάποιο χέρι – τρυφερό στην όψη, μα

κοφτερό στη ρίζα – μπήκε αθόρυβα, σαν

φίδι στην καρδιά μου, φορώντας προσωπείο

φιλίας.

Και λίγο λίγο, σκόρπισε δηλητήριο στις

ρωγμές.

Μεγάλωσε τη σκιά, μέχρι που ο ήλιος

έσβησε.

 

Δεν ήμουν τέλεια. Μα ήμουν αληθινή.

Κι όταν αγαπώ, αγαπώ με κάθε μου ανάσα.

Εκείνο που πονάει δεν είναι η απώλεια, αλλά

η διαστρέβλωση της αλήθειας μου.

Εκείνο που ματώνει δεν είναι το τέλος, αλλά

το πώς με ζωγράφισαν στα μάτια

των άλλων.

 

Κι όμως, όπου κι αν πας, θα σε ακολουθώ.

Όχι από ανάγκη, μα από αξιοπρέπεια.

Για να σου θυμίσω τι πέταξες.

Για να κρατάω άγρυπνη την αλήθεια μου –

τραχιά, αδιαπραγμάτευτη, ακέραια.

Γιατί αυτό ήταν το τελευταίο βράδυ…

Κι εγώ το έζησα ολόκληρη.

Εσύ;

                                                                                                                   Μαριάννα Καλαεντζή, Β4